Δήμος Ακτίου Βόνιτσας

Δήμοσ: Άκτιου - Βόνιτσασ

Επισκέπτες

Ανακαλύψτε τον δήμο μας

 

Καλώς ήρθατε στην ιστοσελίδα μας, όπου σας προσκαλούμε να ανακαλύψετε και να εξερευνήσετε τον όμορφο δήμο μας. Ο δήμος μας διαθέτει πλούσια πολιτιστική κληρονομιά, εκπληκτική φυσική ομορφιά και ποικίλες δραστηριότητες για επισκέπτες όλων των ηλικιών. Από ιστορικά ορόσημα  μέχρι γραφικά μονοπάτια πεζοπορίας και πάρκα, ο δήμος μας έχει κάτι για όλους. Οι τοπικές μας επιχειρήσεις προσφέρουν νόστιμη κουζίνα και μοναδικές εμπειρίες αγορών κάνοντας τη διαμονή σας αξέχαστη. Ελπίζουμε ότι η περιήγηση σε αυτόν τον ιστότοπο θα σας δώσει μια ματιά σε όλα τα καταπληκτικά πράγματα που έχει να προσφέρει ο δήμος μας και ανυπομονούμε να σας καλωσορίσουμε στην κοινότητά μας. Ελάτε λοιπόν να ανακαλύψετε τα κρυμμένα πετράδια και τις γοητευτικές γωνιές του δήμου μας και αφήστε μας να γίνουμε ο νέος αγαπημένος σας προορισμός!

 

 

 

 

 

Ο δήμος μας σε αριθμούς

Έκταση
0 τ.χλμ
Πληθυσμός
0 κάτοικοι
Δημοτικές Ενότητες
0
Κοινότητες
0
Ετήσιες Εκδηλώσεις
0

Ο Δήμος

Δείτε Περισσότερα στην σελίδα του Κέντρου Μέριμνας του Δήμου μας!

Ο Δήμος Ακτίου – Βόνιτσας είναι δήμος της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας που συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης, το 2011, από την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Ανακτορίου, Μεδεώνος και Παλαίρου.

Η έκτασή του ανέρχεται σε 662,94 τ.χλμ. και ο πληθυσμός σε 17.370 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011.

Έδρα του νέου δήμου είναι η μεγαλύτερη κωμόπολή του, η Βόνιτσα. Στον παρακάτω κατάλογο αναφέρονται οι δημοτικές ενότητες, τοπικές κοινότητες, πόλεις, χωριά και οικισμοί του Δήμου Ακτίου – Βόνιτσας.

.

Είναι σχεδόν ανέφικτο να δώσουμε ένα σαφές διάγραμμα των ιστορικών τυχών της γεωγραφικής περιοχής, του Δήμου Παλαίρου, το οποίο να διακρίνεται σαφώς από την ιστορική πορεία της ευρύτερης περιοχής της Ακαρνανίας-και αυτό, βέβαια, γιατί ο γεωγραφικός χώρος, στον οποίο απλώνεται ο Δήμος μας,  δεν απέκτησε ποτέ στο παρελθόν την αυτοτέλεια μιας διοικητικής ή πολιτικής ενότητας που θα επέτρεπε την χάραξη μιας αυτόνομης πορείας. Ειδικότερα:
Κατά την αρχαιότητα η επικράτηση του πολιτικού μορφώματος της πόλης-κράτους επέτρεψε στο χώρο του σημερινού Δήμου να ιδρυθούν αυτόνομες πόλεις, όπως η ισχυρή Πάλαιρος, οι μικρότερες Σόλλιον και Τορύβεια– ίσως και η Νήρικος των κλασικών χρόνων. Δηλαδή, η μικρή αυτή περιοχή παρουσιάζεται πολιτικά διασπασμένη, όπως συνέβαινε σε όλη την Ελλάδα της κλασικής εποχής και σε όλη Ακαρνανία, στην οποία ανήκε γεωγραφικά και φυλετικά. Η αυτονομία των ακαρνανικών πόλεων  είναι πλήρης και μεταξύ τους δεν υπάρχουν δεσμοί νομικής φύσεως ούτε καν σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Υπάρχουν μόνο ηθικοί και συναισθηματικοί δεσμοί, οι οποίοι οδηγούν ορισμένες από αυτές σε κάποια μορφή συνεργασίας, κυρίως προς απόκρουση κοινής εξωτερικής απειλής. Αλλά και πάλι το κριτήριο που πρυτανεύει είναι η προάσπιση των ιδιαιτέρων συμφερόντων της κάθε πόλης και όχι το κοινό συμφέρον όλων των Ακαρνάνων, όπως φάνηκε καθαρά κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, όταν ο Αστακός, το Σόλλιον, το Ανακτόριον και οι Οινιάδαι προσχώρησαν στο συνασπισμό των Πελοποννησίων, ενώ όλες οι υπόλοιπες στην συμμαχία των Αθηναίων (Γ. Α. Φερεντίνου.  Ιστορία της Ακαρνανίας από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι της εποχής του Χριστού, χ. χ., σ. 91-92, εκδ. Παπαζήση, σ. 101-106). Κατά την ύστερη κλασική εποχή, δηλαδή τον 4ο π.χ. αιώνα, υπάρχουν ενδείξεις ότι είχε συγκροτηθεί ένα ομόσπονδο ακαρνανικό κράτος, το «Κοινό των Ακαρνάνων», του οποίου όμως η συνοχή ήταν πολύ χαλαρή. Το κοινό αυτό εξελίσσεται βραδέως κατά τον 3οκαι 2ο αιώνα χωρίς η εξέλιξη αυτή να οδηγήσει σε εξαφάνιση των τοπικών κυβερνήσεων.  Πρωτεύουσα του μέχρι το 250 π.χ. περίπου είναι η Στράτος. Έπειτα το κέντρο βάρους μετατοπίζεται δυτικότερα, κοντά στη περιοχή του Δήμου μας:  από το 235 π.χ., οπότε ανασυστήνεται το «Κοινό των Ακαρνάνων», μέχρι το 167 π. χ  πρωτεύουσα γίνεται η Λευκάδα και από το 167 π.χ. το Θύρρειον γίνεται η τρίτη πρωτεύουσα του κοινού (Γ. Α. Φερεντίνου, ό.π., σ. 107-109).
Κατά τους Ελληνιστικούς Χρόνους το κέντρο βάρους της ελληνικής ιστορίας μετατοπίζεται. Στο προσκήνιο δεν είναι πλέον μόνο η Αττική, η Πελοπόννησος και γενικότερα ο ανατολικός άξονας του Ελλαδικού χώρου.  Ο δυτικός Ελληνισμός, και μαζί του η Ακαρνανία,  εισβάλλει δυναμικά στο προσκήνιο της ιστορίας. Η περιοχή μας ακολουθεί γενικά της τύχες της σύνολης Ακαρνανίας. Το  διάστημα αυτό αποτελεί για την Ακαρνανία μια ταραγμένη εποχή: Καταλαμβάνεται από τον Πύρρο της Ηπείρου το 294 π.χ. και απελευθερώνεται το 272 π.χ. Προς το μέσον  του 3ου αιώνα, κάπου στα 250 π.χ.,  οι Ακαρνάνες δέχονται τη συνδυασμένη επίθεση των Αιτωλών και  του βασιλιά της Ηπείρου Αλεξάνδρου. Η περιοχή, την οποία καταλαμβάνει ο Δήμος μας, αποτελεί μέρος των ακαρνανικών κτήσεων του τελευταίου- είτε πλήρως υποταγμένο είτε φόρου υποτελές- και απελευθερώνεται μετά τον θάνατό του περί το 245 π. χ. περίπου. Την ίδια εποχή πιθανότατα ο Αλέξανδρος υπέταξε και τη Λευκάδα.
Προ του συνεχούς -και σπανίως διακοπτόμενου- φόβου των ισχυρών και επίβουλων Αιτωλών οι Ακαρνάνες, οι οποίοι ήταν ακόμα ελεύθεροι (δηλαδή, η Ακαρνανία πλην Στράτου και Οινιαδών, που είχαν καταληφθεί από του Αιτωλούς περί το 250 π.χ.) αναγκάζονται να ζητήσουν τη βοήθεια της Ρώμης. Η αίτηση δεν γίνεται δεκτή, διότι κατά την περίοδο αυτή η Ρώμη έχει άλλες προτεραιότητες στην Ιταλία. Σταθερά προσανατολισμένοι-μέσα στον ταραγμένο 3ο αιώνα- στη συμμαχία με τους Μακεδόνες οι Ακαρνάνες συμμετέχουν στη μάχη της Σελλασίας το 222 π.χ., κατά την οποία ο φιλομακεδονικός συνασπισμός νικάει τον αντίστοιχο φιλοσπαρτιατικό έξω από τη Σπάρτη. Οι πατροπαράδοτοι εχθροί τους, οι Αιτωλοί, ήταν σύμμαχοι με τον αντίπαλο: Η Ακαρνανία απαλλάσσεται για λίγο από τον εφιάλτη της.
Στο λεγόμενο «Συμμαχικό Πόλεμο» (220-217 π.χ.), κατά τον οποίο τους δύο βασικούς αντίπαλους πυρήνες αποτελούν από τη μια η Μακεδονία και η Αχαϊκή Συμπολιτεία και από την άλλη η Αιτωλική Συμπολιτεία, οι Αιτωλοί ηττώνται και αναγκάζονται να δεχτούν την ειρήνη της Ναυπάκτου (217 π.χ.), σύμφωνα με την οποία οι Ακαρνάνες παίρνουν πίσω από τους Αιτωλούς όσα είχαν χάσει το 250 π.χ., πλην της παλιάς πρωτεύουσας τους, της Στράτου.
Τελευτώντος του 3ου αιώνα και αρχομένου του 2ου, η Ρώμη επεμβαίνει πιο ενεργητικά στα ελληνικά πράγματα. Οι Ακαρνάνες, παρά την εμφάνιση φιλορωμαϊκής παράταξης, παραμένουν σταθερά σύμμαχοι της Μακεδονίας, που αποτελεί το βασικό αντίπαλο της ρωμαϊκής επιθετικότητας. Το 197 π.χ. ο ρωμαίος ύπατος Φλαμινίνος καταλαμβάνει την πρωτεύουσα του Κοινού των Ακαρνάνων, τη Λευκάδα, που έμεινε αβοήθητη από τους Ακαρνάνες. Η ήττα του βασιλιά της Μακεδονίας από τους Ρωμαίους τον ίδιο χρόνο στις «Κυνός Κεφαλές», σημαδεύει την αρχή της τελικής επικράτησης των Ρωμαίων στον ελλαδικό χώρο. Ο ύπατος Φλαμινίνος κατεβαίνει θριαμβευτής στην Κόρινθο, κηρύσσει, ενώπιον όλων των Ελλήνων, την ελευθερία και αυτονομία των ελληνικών πόλεων και αποθεώνεται ως ελευθερωτής από τους Έλληνες, που αδυνατούν να διακρίνουν πίσω από τις πομπώδεις διακηρύξεις, τον απώτερο στόχο της ρωμαϊκής διπλωματίας. Όσον αφορά τη περιοχή μας: το «Κοινό των Ακαρνάνων» δεν θίγεται καθόλου. Οι Ρωμαίοι, ακόμα και την προ ολίγου καταληφθείσα Λευκάδα, προς μεγάλη απογοήτευση των συμμάχων τους Αιτωλών, δεν την αφήνουν σ’ αυτούς αλλά την επιστρέφουν στους Ακαρνάνες. Την αποσπούν όμως από τους Ακαρνάνες μετά τη μάχη της Πύδνας (168 π.χ.), στην οποία ο βασιλιάς της Μακεδονίας ηττάται από τους Ρωμαίους και η Μακεδονία υποτάσσεται οριστικά σ’ αυτούς. Πρωτεύουσα του «Κοινού των Ακαρνάνων» από το 167 π.χ. γίνεται πλέον το Θύρρειο.
Μετά την ήττα της Αχαϊκής Συμπολιτείας στη Λευκόπετρα της Κορίνθου το 146 π.χ., η Ελλάδα ολόκληρη βρέθηκε υπό την κυριαρχία της Ρώμης. Το «Κοινό των Ακαρνάνων» δεν διαλύθηκε αμέσως, δεν γνωρίζουμε όμως για πόσο χρόνο ακόμα επιβίωσε. Κάποια στιγμή πάντως η Ακαρνανία προσαρτάται στην ρωμαϊκή επαρχία της Μακεδονίας. Μετά την ναυμαχία του Ακτίου το 31 π.χ., οι ακαρνανικές πόλεις ερημώνονται. Ιδίως οι όμορες, μέσα στις οποίες η Πάλαιρος, βλέπουν τους κατοίκους τους να μεταναστεύουν υποχρεωτικά στην Νικόπολη, την οποία ίδρυσε ο νικητής του Ακτίου Οκταβιανός. Ο Στράβωνας μιλάει για την «..των Αιτωλών και Ακαρνάνων ερημία».  Η ίδρυση της Νικόπολης σημαίνει και την τυπική κατάργηση του «Κοινού των Ακαρνάνων». Η περιοχή μας, όπως όλη η Ελλάδα, πορεύεται υπό την αστερισμό της κοσμοκράτειρας Ρώμης. Η Ελλάδα χωρίζεται σε δύο ρωμαϊκές επαρχίες: τη Μακεδονία (η βόρεια Ελλάδα) και τη  Αχαΐα (η νότια Ελλάδα). Η περιοχή μας, μαζί με όλη την Ακαρνανία, υπάγεται στην Αχαΐα (Γ. Φερεντίνος, ό.π.. τ. Β΄, σ. 12).
Κατά τον 3ο μ.χ. αιώνα η περιοχή μας και όλη η Ακαρνανία  μαζί με την Ήπειρο, τη Κεφαλλονιά, τη Λευκάδα, τη Ιθάκη, τη Ζάκυνθο και τη Κέρκυρα αποτελούν μια ιδιαίτερη επαρχία, την «Παλαιά ΄Ηπειρο». Έδρα της επαρχίας είναι η Νικόπολη. Η διοικητική αυτή μεταβολή θα διαρκέσει αιώνες. Και κατά την μέση βυζαντινή εποχή, οπότε εμφανίζεται ο νέος διοικητικός θεσμός των «θεμάτων»,  η «Παλαιά Ήπειρος», με ελάχιστες συνοριακές διευθετήσεις, θα αποτελέσει το «Θέμα της Νικοπόλεως». Οι μαρτυρίες, και συγκεκριμένα το «Συνέκδημον» του Ιεροκλέους, δείχνουν ότι κατά τον 5ο αιώνα δεν υπάρχουν ακαρνανικές πόλεις, προφανώς λόγω των καταστροφικών επιδρομών των Γότθων και των Βανδάλων. Ιδίως οι παράλιες περιοχές υπέστησαν τις μεγαλύτερες καταστροφές. Η ίδια περιοχή αποτελεί κατά την Υστεροβυζαντινή εποχή το βασικό τμήμα του Δεσποτάτου της Ηπείρου. Τα επόμενα χρόνια-15ος περίπου- η Ακαρνανία, και η περιοχή μας φυσικά, περνά στη κυριαρχία δυτικών κυριάρχων και αποτελεί μέρος της επικράτειας των Τόκκων.
Ύστερα έρχεται η οθωμανική προέλαση: Κατά το 1460 ολόκληρη η Ακαρνανία καταλαμβάνεται από τους Τούρκους, εκτός από τη Βόνιτσα. Από τότε και μέχρι την επανάσταση του 1821 η περιοχή μας τελεί υπό οθωμανική κυριαρχία. Αρχικά, μετά το 1460, αποτελεί μέρος του σαντζακίου του Κάρλελι-δηλαδή της περιοχής που ως τότε ανήκε στους Τόκκους- με πρωτεύουσα το Αγγελόκαστρο. Λίγο αργότερα, και συγκεκριμένα μετά την κατάληψη από τους Οθωμανούς της Λευκάδας και της Βόνιτσας το 1479, αποτέλεσε τμήμα του σαντζακίου της Αγίας Μαύρας, το οποίο περιελάμβανε τη Λευκάδα και τη Βόνιτσα «μεθ΄ όλων των περί αυτήν μικρών χωριών». Βέβαια, η Λευκάδα και η Βόνιτσα μετά το 1684 κατελήφθησαν από τη Βενετία αλλά η δική μας περιοχή συνέχισε να παραμένει υπό τον οθωμανικό ζυγό.  Στην αρχή του 19ου αιώνα η παραλιακή περιοχή του Δήμου μας, που βρίσκεται απέναντι από τη Λευκάδα, δηλαδή η Πλαγιά και η Περατιά βρέθηκε στο στόχαστρο του Αλή Πασά, που την χρησιμοποίησε ως ορμητήριο για τη ατελέσφορη, τελικώς, επιχείρηση κατά  της Λευκάδας το 1807. Κατάλοιπα αυτής της περιόδου είναι τα δύο κάστρα, που έκτισε ο περιβόητος βεζύρης: του Αγίου Γεωργίου στην Πλαγιά και το κάστρο του Τεκέ στη Περατιά.
Η περιοχή μας μετά το 21 αποτέλεσε τμήμα του Ελληνικού Κράτους. Με το Β.Δ. της 3/15 Απριλίου 1833 υπήχθη στη Επαρχία Ακαρνανίας, την οποία απετέλεσαν οι πρώην επαρχίες Βάλτου, Ξηρομέρου και Βονίτσης. Με το Β. Δ. της. 19 Ιουν/1 Ιουλ. 1836 ιδρύεται ο Δήμος Παλαίρου, ο οποίος περιλαμβάνει τους εξής οικισμούς: Ζαβέρδα, Πλαγιά,  Περατιά, Κεχροπούλα, Άγιος Ηλίας, Πογωνιά. Έδρα του είναι η Ζαβέρδα. Με Β.Δ. της 27 Νοε./9 Δεκ 1840 ο Δήμος Παλαίρου συγχωνεύεται με το Δήμο Ανακτορίων, που έχει έδρα τη Βόνιτσα.
Με  τις βαθιές τομές, που επέφερε ο Ελευθέριος Βενιζέλος από το  1912 και μετά, το διοικητικό σύστημα της χώρας άλλαξε: από το «δημοτικό σύστημα» περάσαμε στο «κοινοτικό», το οποίο «αποτελεί την βάσιν της αληθούς αυτοδιοίκησης», όπως ο ίδιος διακήρυττε στο προεκλογικές του προτάσεις. Το νέο σύστημα θεσμοθετήθηκε με το νόμο ΔΝΖ΄ της 14ης Φεβρουαρίου 1912 (ΦΕΚ 58/Τεύχος Α΄). Αυτό, για τη περιοχή μας, σημαίνει ότι το κάθε χωριό αποτελεί πλέον ξεχωριστή κοινότητα.
Το 1994 ιδρύεται ο Δήμος Κεκροπίας με εθελοντική συνένωση των κοινοτήτων Παλαίρου και Πογωνιάς, σύμφωνα με το νόμο 1416/1986.
Από το 1998, με το νόμο 2539/1997, που είναι γνωστός ως «Καποδίστριας», ιδρύθηκε ο διευρυμένος Δήμος Κεκροπίας, που έχει έδρα την Πάλαιρο (στην οποία έχουν ενσωματωθεί και οι κάτοικοι του σεισμόπληκτου οικισμού Σκλάβαινα) και περιλαμβάνει ως δημοτικά διαμερίσματα τους οικισμούς της Πλαγιάς, της Περατιάς (στην Περατιά συμπεριλαμβάνεται και ο οικισμός της Αγίας Βαρβάρας), της Πογωνιάς (στη Πογωνιά  συμπεριλαμβάνεται και ο οικισμός του Στενού) και του Βάτου. Ο Δήμος μετονομάστηκε πρόσφατα σε Δήμο Παλαίρου.
Οι σημερινοί οικισμοί του δήμου είναι γνωστοί από παλιά:
·         Η σημερινή πρωτεύουσα Πάλαιρος μας είναι γνωστή ως Ζαβέρδα τουλάχιστον από το 1361 μ. χ., οπότε μαρτυρείται για πρώτη φορά η ύπαρξη της σε σέρβικο χρυσόβουλο του έτους αυτού. Την 12/3/1928 (ΦΕΚ 81/1928) η Ζαβέρδα μετονομάζεται σε Πάλαιρο.
·         Η Περατιά, επίσης, μας είναι γνωστή τουλάχιστον από το 1361 μ. χ., οπότε μαρτυρείται η ύπαρξη της στο ίδιο χρυσόβουλο.
·         Η Πλαγιά μας είναι γνωστή τουλάχιστον από το 1692, οπότε μαρτυρείται σε πράξη του νοταρίου της Αγίας Μαύρας Τζερμπάνη, η οποία φέρει χρονολογία 30 Μαίου 1692. Στην ίδια πράξη αναφέρονται η  Πογωνιά και τα Σκλάβαινα.
·         Οι συνοικισμοί του Αγίου Ηλία και της Κεχροπούλας, που υπήρχαν στο Δήμο του 1836, δεν υφίστανται πλέον.
 
 
Δημήτρης Σπ. Τσερές
Φιλόλογος

Αρχαίες πόλεις

 

 Η πιο σημαντική αρχαιότητα της περιοχής είναι η πόλη της αρχαίας Παλαίρου: είναι τα ερείπια της Κεχροπούλας στα νοτιοανατολικά της Χερσονήσου, πάνω σε ένα μικρό λόφο. Πληροφορίες για την πόλη βρίσκει ο ενδιαφερόμενος στα: Ε. Kirsten, “Palairos”, RE XVIII, 2455 κ. π., 2488 κ. π. και Philippson-Kirsten, Griechischen Landschaften, 2. Das Westlice Mittelgriechenland , 1956, 381, 561, 563, 582, 585, 601, 610, 614, 635, 637).

  Η επικράτεια της αρχαίας Παλαίρου περιελάμβανε τον παραλιακό κάμπο της Ζαβέρδας (Ζαβέρδα,όπως είπαμε, είναι το μεσαιωνικό όνομα της σημερινής Παλαίρου, το οποίο χρησιμοποιείται ευρύτατα και σήμερα) και βόρεια εκτεινόταν ως τη μικρή λιμοθάλασσα, που σήμερα ονομάζεται Βουλκαριά και στα χρόνια του Στράβωνα (1ος αιώνας π.χ.) Μυρτούντιον.

  Στα δυτικά της βρίσκονται τα υψώματα της Πλαγιάς, όπου δεσπόζει η υπερκείμενη κορυφή του Αϊ Λια (=Αγίου Ηλία) επί της οποίας βρίσκονται ερείπια αρχαίων κτιρίων, πιθανότατα ιερού. Στα ανατολικά συνόρευε και επικοινωνούσε με την περιοχή της αρχαίας ακαρνανικής πόλης Τορύβειας, το κέντρο της οποίας βρισκόταν στο σημερινό Λιβάδι, δηλαδή στο οροπέδιο πάνω από το σημερινό χωριό Μοναστηράκι.

  Η Πάλαιρος υπήρχε από την Μυκηναϊκή περίοδο. Απόδειξη γι’ αυτό είναι τα τείχη της, τμήμα των οποίων ανήκει στην 2η χιλιετηρίδα π.χ. Η κατασκευή των τειχών εναλλάσσεται ανάμεσα σε τραπεζιόσχημα και πολυγωνικό σύστημα. Είναι εμφανές ότι τα τμήματα του τείχους έχουν κατασκευαστεί σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.

  Το αρχαιότερο τμήμα του ανάγεται στην Μυκηναϊκή περίοδο. Το λιμάνι της Αρχαίας Παλαίρου βρισκόταν στη θέση της σημερινής Πογωνιάς, στο νοτιοανατολικό τμήμα της Χερσονήσου, όπου έχουν εντοπιστεί λείψανα των λιμενικών εγκαταστάσεων ανατολικά του χωριού. Η Πάλαιρος συνεχίζει να εμφανίζεται ως σημαντική πόλη κατά την κλασσική, τη μετακλασική και την ρωμαϊκή εποχή έως και την ναυμαχία του Ακτίου, το 31 π.χ.

  Μετά το 31 π.Χ. χάνονται τα ίχνη της αρχαίας Παλαίρου και οι ιστορικοί αποδίδουν το γεγονός αυτό στην ίδρυση της Νικοπόλεως από τον Οκταβιανό μετά τη νίκη του στη ναυμαχία του Ακτίου. Η ίδρυση της Νικοπόλεως το 30 π.Χ. είναι σημαντικό γεγονός για την κατανομή των πληθυσμών και την οικονομία σε ολόκληρη την Αιτωλοακαρνανία: οι γύρω πόλεις χάνουν σημαντικό μέρος του δυναμικού τους, με αποτέλεσμα να μετατραπούν σε περιοικίδες πόλεις της νέας Μητρόπολης. Έτσι και η Ακαρνανία γίνεται territorioum, δηλαδή ενδοχώρα, της νέας αυτής πόλης. Στη θέση της σημερινής Παλαίρου κατά τους βυζαντινούς χρόνους ιδρύεται οικισμός με την ονομασία Ζαβέρδα, ονομασία που χρησιμοποιείται ευρύτατα μέχρι σήμερα αντί του επισήμου Πάλαιρος.
 
  Στο κέντρο περίπου της χερσονήσου της Πλαγιάς στη θέση Στέρνα, την ψηλότερη κορυφή του βουνού, που σκέπει τον παλιό οικισμό της Πλαγιάς, σε υψόμετρο περίπου 500 μέτρων, υπήρχε φρούριο, που έλεγχε οπτικά την περιοχή προς όλες τις γεωγραφικές διευθύνσεις. Διακρίνονται ευκρινώς τα θεμέλια του μεγάλου και ισχυρού περιβόλου του και σώζεται, σε αρκετά καλή κατάσταση, ένα πολύ μικρό τμήμα της βορειοδυτικής γωνίας του.
 
  Σώζονται επίσης και ερείπια άλλων οικοδομημάτων. Το φρούριο είχε κατασκευαστεί πιθανόν στα μέσα του 5ου αιώνα και κατά τον Κ. Ρωμαίο ταυτίζεται με την αρχαίο Σόλλιον, αποικία των Κορινθίων (Κ. Ρωμαίος, «Ανά την Ακαρνανίαν», Αρχαιολογικόν Δελτίον, τ. 4, 1918, σ. 114). Ο Ρωμαίος ακολουθεί επί του προκειμένου την άποψη, που διατύπωσε ο L. Heuzey (Le Mont Olympe et l’ Acarnanie, 1860,  σ. 397 κ. ε.). Υπάρχουν όμως και διαφορετικές απόψεις για το φρούριο της Στέρνας: άλλοι τοποθετούν στο σημείο αυτό μια αρχαία πόλη με τεράστια δύναμη.
 
  Υπέρ της άποψης αυτής συνηγορεί η τοποθεσία, στην οποία βρίσκεται το φρούριο, απ’ την οποία μπορεί κανείς να έχει τον έλεγχο μιας τεράστιας γεωγραφικής περιοχής, αλλά και το μέγεθος του φρουρίου.
 
  Το Σόλλιον ήταν μια μικρή ακαρνανική πόλη στη χερσόνησο της Πλαγιάς, που αποτελούσε ναυτικό σταθμό των Κορινθίων. Οι ελάχιστες-και μόνες- γραπτές μαρτυρίες από την κλασσική αρχαιότητα περί αυτού προέρχονται από τον Θουκυδίδη: την πρώτη χρονιά του Πελοποννησιακού πολέμου το καταλαμβάνει ο αθηναϊκός στόλος και το παραχωρεί στην συμμαχική Πάλαιρο, το 428 π.χ. το παρέπλευσεν ο Αθηναίος στρατηγός Δημοσθένης εγκαταλείποντας την επιχείρηση υποταγής της Λευκάδας, και το 421 με τη «Νικίειο Ειρήνη» δεν επιστρέφεται στους Κορινθίους.
 
  Για την τοποθεσία του οι γνώμες των ερευνητών διίστανται. Κατά τον Κ. Ρωμαίο, όπως ήδη προαναφέραμε, τοποθετείται στη Στέρνα. Την ίδια γνώμη έχουν ο Heuzey (ό. π.) και ο Oberhummer (E. Oberhhummer, Akarnanien, Amprakia, Amphilochien, Leukas im Alterum , 1887, σ. 30 κ. ε.). Ο Kirsten (Neue Jarbrucher fur Antike, 1940, σ. 303 κ. ε., RE 18, 2(1942), στ. 2466, RE 18, 2 Nachttrage (1949), στ. 2485) το τοποθετεί στη θέση Σπασμένη Βρύση στον κάμπο της Ζαβέδας ή πάνω από το χωριό Πογωνιά, στη δυτική πλευρά του κόλπου της Παλαίρου.
 
  Κατά τον Ν. Φαλάκρα (Ν. Φαλάκρας, «Σόλλιον», Πρακτικά Α΄ Αρχαιολογικού και Ιστορικού Συνεδρίου Αιτωλοακαρνανίας, Αγρίνιο 1988, σ. 221-227) η θέση της πόλης αυτής βρισκόταν στη δυτική πλευρά του λόφου, όπου βρίσκεται το φρούριο Άγιος Γεώργιος Πλαγιάς, εκεί που ο W. Dοrpeld (στο κλασσικό έργο του Alt Ithaka, Munchen, 1927),  τοποθετεί την Νήρικο των κλασσικών χρόνων. Ο Dοrpeld μας πληροφορεί ότι είχε δει τα ερείπια της στις αρχές του 20ου αιώνα αλλά, όταν την επέστρεψε στην περιοχή μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν διακρινόταν πλέον σχεδόν τίποτα. Και σήμερα ο επισκέπτης δεν διακρίνει τίποτε. 

Η Τορύβεια ήταν μια μικρή πόλη που βρισκόταν πιθανότατα στη θέση Λυκόνικο, μια θέση εκ φύσεως οχυρή αλλά και οχυρωμένη με τείχη, ερείπια των οποίων έχουν εντοπιστεί από τον Leake και τον Heusey. Το Λυκόνικο βρίσκεται ανάμεσα στο σημερινό χωριό Μοναστηράκι και στο πάνω από το Μοναστηράκι οροπέδιο, που ονομάζεται Λιβάδι.

  Το Λιβάδι ήταν το κέντρο της χώρας της Τορύβειας (Γ. Α. Φερεντίνου, Ιστορία της Ακαρνανίας από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι της εποχής του Χριστού, χ. χ., σ. 91-92, εκδ. Παπαζήζη και Νικόλας Φαράκλας, «Οι πόλεις της αρχαίας Ακαρνανίας και οι επικράτειες τους», Αριάδνη, τ.8 (1998, σ. 86).

Η ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

 

ΚΑΙ Η ΟΜΗΡΙΚΗ ΙΘΑΚΗ ΚΑΤΑ DORPFELD

 

  Βόρεια της πόλεως της Παλαίρου απλώνεται η λίμνη Βουλκαριά, η λίμνη Μυρτούντιον κατά τον αρχαίο γεωγράφο του 1ου π.χ. αιώνα Στράβωνα. Η Βουλκαριά πιθανόν είναι κατάλοιπο της λιμνοθάλασσας που κατέκλειε την έκταση της σημερινής πεδιάδας της Παλαίρου κατά τα Ομηρικά χρόνια-αν ισχύει αυτό, η σημερινή χερσόνησος της Πλαγιάς πρέπει να αποτελούσε νησί.

  Η λιμνοθάλασσα αυτή, κατά μία παράδοση, αποτέλεσε τον σωτήρα της βασίλισσας της Αιγύπτου Κλεοπάτρας, όταν κατά την ναυμαχία του Ακτίου το 31 π.χ., κυνηγημένη από τους διώκτες της πέρασε με τα πλοία της από το ρηχό αύλακα της Βουλκαριάς, ο οποίος οδηγούσε από τον Αμβρακικό κόλπο στο Ιόνιο πέλαγος. Ανάμνηση του παραπάνω γεγονότος αποτελεί η ονομασία, μέχρι και σήμερα, της τοποθεσίας, όπου βρίσκεται το υποτιθέμενο αρχαίο πέρασμα, ως «Μώλος της Κλεοπάτρας». 

  Ο «Μώλος της Κλεοπάτρας» βρίσκεται στην είσοδο του σημερινού χωριού Άγιος Νικόλαος, όπως έρχεται κανείς από τη Λευκάδα. Στη θέση του, βέβαια, υπάρχει πλέον μόνο ένας μικρός αύλακας που ενώνει τη λίμνη με το Ιόνιο.

  Κατά την 2η χιλιετηρίδα π.χ. πιθανόν η χερσόνησος της σημερινής Πλαγιάς να αποτελούσε ένα αυτόνομο νησί που περιελάμβανε και τη Λευκάδα, η οποία τότε ήταν ενωμένη με την ακαρνανική ακτή. Ο χωρισμός της χερσονήσου της Πλαγιάς από τη Λευκάδα, σύμφωνα με την πιθανότερη εκδοχή, έγινε, όπως μας πληροφορεί ο Στράβων (10, 451-452), με τη διόρυκτο, δηλαδή με διώρυγα, την οποία κατασκεύασαν κατά τον 600 π.Χ. περίπου οι Κορίνθιοι, οι οποίοι ήταν σύμμαχοι των Λευκαδίων και η ηγεμονεύουσα δύναμη στο χώρο της δυτικής Ελλάδας. Την ίδια πληροφορία μας δίνουν ο Λίβιος (33, 37) και ο Πλίνιος (Ν. Η. 4,1,5). Η διάνοιξη της διώρυγας είχε σκοπό να βελτιώσει την θαλάσσια επικοινωνία του βορείου Ιονίου πελάγους με τον Πατραϊκό κόλπο, επιτρέποντας στα πλοία, που έκαναν αυτό το δρομολόγιο, να αποφύγουν τον επικίνδυνο και μακρύτερο δρόμο της παράκαμψης της Λευκάδας από τα δυτικά .
 
  Το κανάλι αυτό απέκοψε από τότε το σημερινό νησί από την Αιτωλοακαρνανία, με την οποία ενωνόταν με μια σειρά από βάλτους και νησίδες. Όσοι όμως δεν ασπάζονταν την άποψη αυτή, υποστηρίζουν ότι το αναμφισβήτητο γεγονός της διάνοιξης του ισθμού δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι η Λευκάδα δεν ήταν νησί: απλώς ο χωρισμός της με την ακαρνανική ακτή δεν γινόταν με ανοιχτή, πλατιά και βαθιά θάλασσα αλλά με στενή λωρίδα αβαθούς θάλασσας που με τις επιχωματώσεις έκλεινε και έπρεπε να ανοίγεται για να μπορούν τα πλοία να τη διαπλέουν. Κάτι παρόμοιο εξάλλου συμβαίνει και σήμερα (βλ. Π. Γ. Ροντογιάννης, Ιστορία της Νήσου Λευκάδας, τ. Α΄, Αθήνα 2005, σ. 82-85).
 
  Υπέρ του ισχυρισμού ότι η χερσόνησος της Πλαγιάς ήταν κάποτε νησί συνηγορεί η υψομετρική διαφορά του κάμπου της Παλαίρου από την περιοχή που τον περιβάλλει: η στάθμη είναι χαμηλότερη από την επιφάνεια της θάλασσας και έχει έδαφος αμμουδερό, γεγονός που αποτελεί ισχυρή ένδειξη ότι εκεί υπήρχε θάλασσα, η οποία απόκοβε την χερσόνησο της Πλαγιάς από την υπόλοιπη Αιτωλοακαρνανία. Αν αληθεύει ότι η χερσόνησος της Πλαγιάς ήταν νησί, το τέναγος, που έκανε αυτό τον χωρισμό, πρέπει να εκτεινόταν από τον όρμο της σημερινής Παλαίρου μέχρι τον όρμο του σημερινού χωριού Άγιος Νικόλαος.
 
  Κατάλοιπο της λιμνοθάλασσας είναι η λίμνη Βουλκαριά η συνδεόμενη και σήμερα με μικρή τάφρο προς τη θάλασσα στην είσοδο του χωριού Άγιος Νικόλαος στο σημείο «Μώλος της Κλεοπάτρας», όπως προαναφέραμε.
 
  Η άποψη ότι η Πλαγιά  ήταν νησί κατά τα Ομηρικά χρόνια συνδέεται με-και υποστηρίζει- θεωρίες για την γεωγραφική τοποθέτηση της Ομηρικής Ιθάκης και, κυρίως, με την ονομαστή θεωρία του Dorpfeld, σύμφωνα με την οποία η ομηρική Ιθάκη ταυτίζεται με το νησί της Λευκάδας.
 
  Ο γερμανός ερευνητής κατατάσσει την χερσόνησο της Πλαγιάς στο χώρο της γεωγραφικής ενότητας της Ομηρικής Ιθάκης, είναι η ομηρική ακτή ηπείριο, η χώρα των Κεφαλλήνων (Ομήρου ω, 377-381), η οποία υπαγόταν στην κυριαρχία του βασιλιά της Ιθάκης-Λευκάδας και χρησίμευε ως βοσκότοπος των ποιμνίων του βασιλιά της Ιθάκης. Από τη στιγμή που ο Dorpfeld ταυτίζει τη Λευκάδα με την ομηρική Ιθάκη, είναι υποχρεωμένος να βρει ποια είναι η θέση της Νηρίκου, της γνωστής πόλης, που μέχρι την εμφάνιση της θεωρίας του θεωρούταν αναντίρρητα η πρωτεύουσα της νήσου Λευκάδας.
 
  Η απάντηση του είναι η εξής: Η ομηρική Νήρικος είναι η πόλη της αρχαίας Παλαίρου στη Κεχροπούλα, την οποία είχε κυριεύσει ο Λαέρτης (Ομήρου ω, 377), ενώ η διάδοχός της, η κλασική Νήρικος, είναι η πόλη, που βρισκόταν στο λόφο όπου υπάρχει σήμερα το κάστρο του Αγίου Γεωργίου Πλαγιάς και συγκεκριμένα στη δυτική πλευρά του λόφου, όπως ήδη προαναφέραμε. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, στην χερσόνησο της Πλαγιάς, η οποία και σήμερα, όπως και στην αρχαιότητα, αποτελεί καλό βοσκότοπο, ο Οδυσσέας είχε αγέλες χοίρων, προβάτων, αιγών και βοών. Και σήμερα ακόμα στη προφορική παράδοση των κατοίκων της Πλαγιάς ανιχνεύεται ο απόηχος μιας τέτοιας κατάστασης: «Στο Χοιρονήσι (=τοπωνύμιο της Πλαγιάς)», λένε, «έβοσκε ο Οδυσσέας τα γουρούνια του».
 
  Κατά την διήγηση της ομηρικής Οδύσσειας, ο βουκόλος του Οδυσσέα Φιλοίτιος έμενε στον Δήμο Κεφαλλήνων, που είναι για το Dorpfeld, όπως είπαμε, η χερσόνησος της Πλαγιάς.
 
  Όλες τις ενδιαφέρουσες πληροφορίες του Dorpfeld για την περιοχή μπορεί να τις βρει αναλυτικά στο: W. Dorpfeld, Alt Ithaka, Muncen 1927. Απόδοση του έργου στα ελληνικά: Βασίλη Φραγκούλη, «Λευκάς, η Ομηρική Ιθάκη», Επετηρίς Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών, 2 (1973), σ. 17-375. Ευσύνοπτα αλλά με μεγάλη σαφήνεια η θεωρία του Dorpfeld εκτίθεται στο: Π. Γ. Ροντογιάννης, Ιστορία της Νήσου Λευκάδας, Β΄, Αθήνα 2005

Γωνιές της

Βόνιτσας

Κάστρο Βόνιτσας

Στη Βόνιτσα, πάνω σε ύψωμα που βρέχεται από τα ήρεμα νερά του Αμβρακικού κόλπου βρίσκεται το επιβλητικό κάστρο της Βόνιτσας. Έχει χαρακτηρισθεί ως “προέχον βυζαντινόν μνημείον” με Βασιλικό Διάταγμα του 1922…..

Κουκουμίτσα

Η Κουκουμίτσα είναι πευκόφυτη νησίδα η οποία βρίσκεται μέσα στον Αμβρακικό κόλπο λίγο πριν την ανατολική είσοδο της Βόνιτσας. Συνδέεται με πεζογέφυρα από την απέναντι ακτή, όπου υπάρχει το άλσος Σάλτινη. Επάνω της είναι κτισμένο εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο Νεκτάριο και αποτελεί αξιοθέατο της Βόνιτσας.

Πολιούχος Βόνιτσας Αγ. Σπυρίδωνας

Ο Άγιος Σπυρίδωνας αναγέρθηκε το 1787, έχει σχήμα μονόκλιτου ρυθμού βασιλικής και έχει πολύ αξιόλογο ξυλόγλυπτο τέμπλο, που είναι έργο Ηπειρώτη ξυλογλύπτη και το οποίο είναι τορνευτό, καλλίγραμμο και καλοδουλεμένο και, εκτός από τα συνηθισμένα θέματα, σταφύλια, κεφάλια φτερωτών αγγέλων, άνθη κ.ά., το κοσμούν σκηνές από την Παλαιά Διαθήκη.

Χωριά

Κατούνα

Η Κατούνα είναι κωμόπολη στο βορειοδυτικό τμήμα του Νομού Αιτωλοακαρνανίας, σε απόσταση 42.9 χιλιομέτρων από το Αγρίνιο. Είναι κτισμένη αμφιθεατρικά πάνω σε ένα λόφο, ανάμεσα στα Ακαρνανικά όρη, (κορυφή Περγαντί υψόμετρο 1.423 μ.) και την οροσειρά της Bελαώρας. Έχει στενούς δρόμους και παραδοσιακή αρχιτεκτονική, με τα σπίτια να είναι κυρίως πετρόχτιστα, δίπατα και με κεραμοσκεπές. Κύριες ασχολίες των κατοίκων της είναι η γεωργία και η κτηνοτροφία.

Ένα περίπου χιλιόμετρο νότια από τη σημερινή κωμόπολη, στο λόφο που είναι κτισμένο το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, έχουν εντοπιστεί τα ερείπια της αρχαίας ακαρνανικής πόλης Μεδεών.

https://el.wikipedia.org

Πάλαιρος

Η Πάλαιρος είναι κωμόπολη του δήμου Ακτίου- Βόνιτσας, έδρα του πρώην δήμου Κεκροπίας (Μετέπειτα Παλαίρου) της πρώην επαρχίας Ξηρομέρου του Νομού Αιτωλοακαρνανίας. Έχει πληθυσμό σύμφωνα με την απογραφή του 2001, 2.474 κατοίκους. Παρουσιάζει ελαφριά αύξηση του πληθυσμού τα τελευταία χρόνια καθώς, το 1971 αριθμούσε 1.873 κατοίκους, και το 1981 ήταν 2.039 κάτοικοι. Η Πάλαιρος βρίσκεται βορειοδυτικά του Μεσολογγίου σε απόσταση 100 χιλιόμετρα, επί της ανατολικής ακτής του ομώνυμου όρμου (Όρμος Παλαίρου) και σε υψόμετρο 20 μέτρων. Μέχρι το 1928 ονομαζόταν Ζαβέρδα.

 

https://el.wikipedia.org

Μοναστηράκι

Το Μοναστηράκι ανήκει στο Δήμο Ακτίου Βόνιτσας και βρίσκεται στη βορειοδυτική άκρη του Νομού Αιτωλοακαρνανίας, στην πρώην επαρχία Ξηρομέρου, 10 χιλιόμετρα από τον Αμβρακικό κόλπο, σε υψόμετρο 340 μέτρα στα Ακαρνανικά όρη και έχει 1.314 κατοίκους. 2011

Ο καταρράκτης Σεπετός είναι η συνέχιση του ποταμού Κεφαλόβρυσου, που πηγάζει από το Μοναστηράκι κάτω από την κεντρική πλατεία και είναι ένα από τα σημαντικά αξιοθέατα του χωριού.

Πιο ψηλά υπάρχει ο οικισμός Κορπή όπου πηγάζει το διάσημο νερό Κορπή.

https://el.wikipedia.org

Δρυμός

Ο Δρυμός είναι οικισμός του Νομού Αιτωλοακαρνανίας. Έχει υψόμετρο 30 μέτρα και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 493 κατοίκους. Διοικητικά ανήκε στον Δήμο Ανακτορίου μέχρι το 2010 οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης(2011) και εντάχθηκε στον νέο δήμο Ακτίου-Βόνιτσας.

https://el.wikipedia.org

Θύρρειο

 

Το Θύρρειο (Θύρρειον ή Θύριον, ή Θούριον) είναι μια αρχαία πόλη της Ακαρνανίας. Το Θύριο όπως ονομάζεται σήμερα ανήκει στον δήμο Ακτίου-Βόνιτσας της Περιφερειακής Ενότητας Αιτωλοκαρνανίας.  Οι κάτοικοί του αναφέρονται από τον Ξενοφώντα που τους αξιολογεί ως τεράστια δύναμη και λέει ότι το έδαφός τους ήταν οχυρωμένο και ότι το 373 π.Χ. πολέμησαν ενάντια στον υπό τις διαταγές του Ιφικράτη στρατό των Αθηναίων.

https://el.wikipedia.org

Αετός

Ο Αετός (Αητός) είναι ημιορεινό χωριό του Περιφερειακής Ενότητας Αιτωλοακαρνανίας σε υψόμετρο 260 μέτρα. Ο Αετός βρίσκεται στο Ξηρόμερο, νοτιοδυτικά της Κατούνας σε απόσταση 52 χλμ. ΝΑ. από τη Βόνιτσα και 38 χλμ. ΒΔ. από το Αγρίνιο. Είναι κτισμένος στους πρόποδες των Ακαρνανικών Ορέων και στην πετρώδη βουνοπλαγιά “Μπούμιστος” με θέα την κοιλάδα του Ξηρόμερου. Διοικητικά αποτελεί μέρος του δήμου Ακτίου-Βόνιτσας και αποτελεί το μοναδικό χωριό της τοπικής κοινότητας Αετού και σύμφωνα με την απογραφή του 2011, έχει πληθυσμό 480 κατοίκων.

https://el.wikipedia.org

Παλιάμπελα

Τα Παλιάμπελα είναι ημιορεινό χωριό της της Περιφερειακής Ενότητας Αιτωλοακαρνανίας σε υψόμετρο 140 μέτρα. Τα Παλιάμπελα βρίσκονται στη βόρεια Αιτωλοακαρνανία, κοντά τον Αμβρακικό κόλπο. Μέσα από το χωριό περνάει η ΕΟ Αμφιλοχίας – Λευκάδας και απέχει 7 χλμ. Α.-ΝΑ. από τη Βόνιτσα, 27 χλμ. Δ.-ΒΔ. από την Αμφιλοχία και 36 χλμ. Α.-ΒΑ. από τη πόλη της Λευκάδας.

https://el.wikipedia.org

Άγιος Νικόλαος

Ο Άγιος Νικόλαος είναι παραθαλάσσιο χωριό της της Περιφερειακής Ενότητας Αιτωλοακαρνανίας σε υψόμετρο 10 μέτρων. Ο Άγιος Νικόλαος βρίσκεται στη βορειοδυτική Αιτωλοακαρνανία, νοτιοανατολικά από τον Κρατικό Αερολιμένα Ακτίου. Είναι κτισμένος στον ομώνυμο όρμο, μέσα από το χωριό περνάει η ΕΟ Αμφιλοχίας – Λευκάδας και απέχει 15,5 χλμ. ΝΔ. από τη Βόνιτσα και 11 χλμ. ΒΑ. από τη πόλη της Λευκάδας. Το χωριό κτίσθηκε τη δεκαετία του 1920 από Πόντιους πρόσφυγες που σύμφωνα με την τοπική παράδοση μετακινήθηκαν από την Πέρδικα Θεσπρωτίας, όπου είχαν εγκατασταθεί αρχικά, γιατί η περιοχή ήταν πρόσφορη για τα γιδοπρόβατά τους.

https://el.wikipedia.org

Κωνωπίνα

Η Κωνωπίνα ή Κονοπίνα βρίσκεται στο κέντρο του ορεινού Ξηρομέρου, στο νομό Αιτωλοακαρνανίας σε υψόμετρο 363 περίπου μέτρα, και ανήκει ως Τοπικό Διαμέρισμα στο διευρυμένο Δήμος Ακτίου – Βόνιτσας με έκταση 24.470 στρέμματα και πληθυσμό 403 άτομα κατά την τελευταία απογραφή του 2011. Η Κονοπίνα περιβάλλεται από τα χωριά Κατούνα, Κομπωτή, Αετό, Παπαδάτου. Το χωριό είναι χτισμένο ανατολικά και “αγνάντια” από τα Ακαρνανικά όρη και δυτικά της λίμνη Αμβρακίας.

https://el.wikipedia.org

Τρύφος

Ο Τρύφος (ή η Τρυφού) είναι χωριό του δήμου Ακτίου – Βόνιτσας, στην Αιτωλοακαρνανία. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 635 κατοίκους και σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης αποτελεί την Τοπική κοινότητα Τρύφου που ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Μεδεώνος.Το χωριό είναι κτισμένο πάνω στα Ακαρνανικά όρη, σε υψόμετρο 520 μέτρων. Βρίσκεται 8 χιλιόμετρα δυτικά της Κατούνας και απέχει 50 χιλιόμετρα από το Αγρίνιο και 90 από το Μεσολόγγι. Η παλαιότερη μνεία στο χωρίο γίνεται το 1521, όταν 48 οικογένειες διέμεναν σε αυτό. Το σημερινό χωριό δημιουργήθηκε μετά την επανάσταση του 1821 από τη συνένωση των συνοικισμών Αλευρά, Παλιοχώρι και Πατερίτσα.

https://el.wikipedia.org

Πλαγιά

Η Πλαγιά είναι ημιορεινό χωριό της Περιφερειακής Ενότητας Αιτωλοακαρνανίας σε υψόμετρο 200 μέτρα. Η Πλαγιά βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο της Αιτωλοακαρνανίας, κοντά στο θαλάσσιο πέρασμα με τη Λευκάδα. Απέχει 30 χλμ. ΝΔ. της Βόνιτσας και 11 χλμ. Α. από την πόλη της Λευκάδας. Το χωριό, μαζί με την Πογωνιά και τα Σκλάβαινα, αναφέρεται επίσημα για πρώτη φορά σε πράξη του νοταρίου της Αγίας Μαύρας Τζερμπάνη με ημερομηνία 30 Μαΐου 1692. Νοτιοδυτικά και σε απόσταση περίπου 1 χλμ. υπάρχουν λείψανα οχύρωσης αρχαίας πόλης με ακρόπολη και οκταγωνικό τείχος το οποίο χρονολογείται στον 5ο αι. π.Χ.

https://el.wikipedia.org

Περατιά

Η Περατιά είναι πεδινό χωριό της Περιφερειακής Ενότητας Αιτωλοακαρνανίας σε υψόμετρο 20 μέτρα. Η Περατιά βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο της Αιτωλοακαρνανίας, κοντά στην είσοδο της γέφυρας της Λευκάδας. Απέχει 25,5 χλμ. ΝΔ. της Βόνιτσας και 7 χλμ. από την πόλη της Λευκάδας. Ως οικισμός αναφέρεται επίσημα το 1836 να προσαρτάται στον τότε δήμο Ζαβέρδας (Παλαίρου). Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης, μαζί με την Αγία Βαρβάρα, τη νησίδα Βαγιά και τη νησίδα Φορτί αποτελούν την Τοπική κοινότητα Περατιάς που ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Πάλαιρου του Δήμου Ακτίου – Βόνιτσας και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει ως κοινότητα πληθυσμό 346 κατοίκους, ενώ ως οικισμός 219.

https://el.wikipedia.org

Πογωνιά

 

Η Πογωνιά είναι παραθαλάσσιος οικισμός της Περιφερειακής Ενότητας Αιτωλοακαρνανίας σε υψόμετρο 70 μέτρα. Η Πογωνιά βρίσκεται στις ακτές της βορειοανατολικές ακτές της Αιτωλοακαρνανίας, απέναντι από τη Λευκάδα και το Μεγανήσι. Είναι κτισμένη στη δυτική ακτή του όρμου της Παλαίρου, σε απόσταση 19 χλμ. Ν.-ΝΔ. της Βόνιτσας και 5 χλμ. Δ.-ΒΔ. της Παλαίρου. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης, μαζί με το Βαρκό, το Στενό και τη νησίδα Άγιος Νικόλαος αποτελούν την Τοπική Κοινότητα Πογωνίας που ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Παλαίρου του Δήμου Ακτίου – Βόνιτσας και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 285 κατοίκους.

https://el.wikipedia.org

Κομπωτή

Η Κομπωτή είναι ένα χωριό του δήμου Ακτίου-Βόνιτσας στο νομό Αιτωλοακαρνανίας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, η Κομπωτή έχει 396 κατοίκους. Βρίσκεται σε υψόμετρο 472 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας και ανήκει στην δημοτική ενότητα Μεδεώνος, η οποία αποτελούσε ανεξάρτητο δήμο με πρωτεύουσα την Κατούνα μέχρι το 2010 που εφαρμόσθηκε το πρόγραμμα “Καλλικράτης”.

https://el.wikipedia.org

Δείτε τα βίντεο μας στο You Tube